آفـتاب ای آفـتاب ای آفـتـاب ای آفـتـاب            روشنی داری به عمق سینه‌هامان بی‌نقاب

مهر تو جاری به دشت سینه‌های خشک شد            مهر تو دریای رحمت بود از عهد سراب

ای خـرابـی‌ها هـمه آبـاد از اعـجـاز تو            بیشتر از این خرابم کن خرابم کن خراب

گر خدا خوانم تو را کفر است، پس می‌خوانمت            بوتراب و بوالعجائب، بوالحسن، عالیجناب

گفت پیغمبر علی میزان حق و باطل است            پس علی حق است و معیار است در روز حساب

صوت حیدر بود در گوش سمیع مصطفی            آن زمانی‌که میان عرش حق شد کامیاب

پس علی آمد که حتی در میان عرش هم            جـلـوۀ حـیِّ تـوانـا را کشد در احـتجاب

راه بی‌حیدر رهی تاریک و بی‌جان است و سرد            مثل دنیایی که در عـمرش ندیـده آفـتاب

گرچه خوش باشد به کام زاهد نیکو سرشت            وعدۀ شیر و شکر نحر عسل جام شراب

از شراب و مستی و نهر عسل شاهد مگو            ما و خّم مستیم عمری از غدیر بوتراب